خانواده شهدا را تنها نگذاریم

آن روزها که بچه بودم جنگ بود
بسیاری از پدران و برادران و فرزندان به جبهه می رفتند و برای همه مردم و همه خاک و همه ایمان می جنگیدند
آن وقتها اصلا چیزی از مادر و همسر شهید نمی فهمیدم ولی میدانستم فرزند شهید شدن بسیار سخت است و من اصلا تحمل این سختی را نداشتم و می خواستم پدرم شبها به خانه بیایند و کنارمان باشند و اصلا شهید نشوند
سالها گذشت و جنگ گذشت و آرامش حاکم شد
تا این سالها رسید
و دوباره مردترین مردان که پدران و همسران و فرزندان سرزمینم هستند میروند تا حریم امن حرم ها نا امن نشود
این روزها دیگر خیلی حس فرزند شهید را نمی فهمم ولی اصلا نمی توانم حس همسر شهید را بفهمم و الان که فرزندم نوجوان است اصلا نمی توانم خود را به جای مادران شهدا بگذارم
خلاصه همه این حرف ها را برای این زدم که بگویم
فرزندان،همسران و مادران شهدا داغ عظیمی را تحمل کرده اند که اکثر ما از تحملش عاجزیم پس حداقل بفهمیمشان و با نیش زبان داغشان را بیشتر نکنیم و آرزو کنیم...