چرا به فلسطین و لبنان کمک می کنیم؟

محمدسعید ابراهیمی: همه ی ما شعار سخیف"نه غزه، نه لبنان" را به کرات از زبان اپوزیسیون خارجی و رفورمیست های داخلی، شنیده ایم؛ اینک اما با توجه به افزوده شدن سوریه و عراق به شمار کشورهایی که تحت پشتیبانی نظامی ایران در قالب عملیات مستشاری قرار گرفته اند، بدخواهان و مهره های استکبار، این شبهه را در افواه پراکنده اند که با وجود مشکلات اقتصادی و فقر و بیکاری فزاینده، چرا امکانات کشور را صرف دفاع از سایر ملل می کنیم و چراغی را که به خانه رواست، نذر مسجد می کنیم؟

از دو منظر می توان به پرسش فوق پاسخ داد.

اول آنکه این اقدام جمهوری اسلامی، بر پایه ی نوع دوستی و کمک به مظلومین است چرا که هم دین مبین اسلام، ما را به این مهم رهنمون می سازد و هم پاره ای مکاتب بشری، داعیان چنین تفکری اند.

قرآن و منابع روایی ما، مشحون و آکنده است از دعوت به "دیگر دوستی" و ترک خودخواهی.
امیر مؤمنان(ع) در وصیت نامه خویش می فرمایند："کونوا للظالم خصما و للمظلوم عونا" دشمن ظالمان و یاور مظلومان بودن که حضرت علی(ع) بدان، تاکید دارند جلوه ای از دیگر دوستی است چرا که برای تحقق این امر، ناگزیر از تحمل هزینه خواهیم بود و مشقت هایی بر ما، بار می شود.

رسول اکرم(ص) نیز بدین نکته تاکید دارند تا جایی که می فرمایند："هر کس بشنود صدای مسلمانی را که فریاد می کند：مسلمانان به فریادم برسید. و به او کمک نکند مسلمان نیست"
شیخ اجل، سعدی(علیه الرحمه) نیز که پرورده ی این مکتب متعالی در این باب گفته است："تو کز محنت دیگران بی غمی/نشاید که نامت نهند آدمی"

علاوه بر رویکرد اسلام، در جهان غرب نیز طی سده های اخیر، تفکرات "دیگر گرایانه" توسط فلاسفه و جامعه شناسانی نظیر دیوید هیوم، آگوست کنت، آرتور شوپنهاور، تئوریزه گشت و مکتب آلتوریسم(altruism) را پدید آورد.

در نقطه ی مقابل آلتوریسم، مکتب اگوئیسم قرار دارد که اصالت را به سود شخصی می دهد و می توان از آن با تعبیر "خویشتن پرستی" یاد کرد.

چنانچه به مبانی فلسفی این مکتب نیز معتقد باشیم و نظام فکری خود را با مفاهیم آن، سامان دهیم باز هم  ضرورت مقابله ایران با تروریسم در خارج از مرزها، نمایان می گردد.

به اذعان سیاستمداران غربی، در این نبرد، داعش به نمایندگی از آمریکا و اذنابش می جنگد و جبهه ی مقاومت نیز ایران را در این میانه، نمایندگی می کند و این درگیری یک جنگ نیابتی(proxi war) به منظور فتح سنگر به سنگر انقلاب اسلامی است و چنانچه صف اول مقاومت که همانا سوریه، عراق و لبنان می باشد، در هم شکند هدف بعدی داعش، هجمه به ایران خواهد بود.

فلذا عقل و منطق اقتضا می کند که واقعه را قبل از وقوع، علاج کنیم و با دشمن، کیلومترها فراتر از مرزهایمان، روبرو شویم تا خسارات و لطمات ناشی از آن متوجه کشورمان نگردد چرا که به تعبیر امیر المؤمنین(ع)، ذلیل و خوار نشد مگر قومی که درون خانه خود با دشمن جنگید.

به هر تقدیر، خواه از دریچه ی تعالیم اسلامی، به این امر بنگریم و چه از منظر مکاتب فکری_فلسفی غربی؛ و در میان این مکاتب نیز، چه به آلتوریسم معتقد باشیم و چه اگوئیسم را پذیرفته باشیم، همکاری با دولت های منطقه در جهت مقابله با تروریسم را امری ضروری و منطقی خواهیم یافت.